Vandaag heb ik mezelf weer een paar keer trots gemaakt. Ik moest voor mijn ziekte van Crohn (een chronische darmziekte) vandaag naar het ziekenhuis voor mijn tweemaandelijkse behandeling. Ik moet dan altijd voor één dag naar het daghospitaal waar ik dan samen zit met andere mensen die voor een behandeling komen. Op die afdeling werkt een vrouw, een vrijwilligster, die regelmatig komt vragen of je iets moet hebben om te drinken. Vandaag is ze ook 2 x langs geweest met snoepjes en pralines en ik heb elke keer “nee, dank u” gezegd 
In de namiddag ben ik op m’n eentje een half uurtje gaan fietsen. Ik begin er echt van te genieten van dat fietsen, het zonnetje dat schijnt en dan een koel windje erbij …
Vanavond gingen we normaal naar de fitness gaan, maar omdat het zo warm was, hadden J. en ik er eigenlijk geen zin in. We reden dus richting thuis en passeerden onze vaste frituur … We zijn dus frietjes gaan halen, MAAR … we zijn nadien wel nog 40 min. gaan fietsen “ter compensatie”. Gisteren in totaal 2 uur gefietst, vandaag in totaal 1,5 uur, zo veel kwaad zullen die frietjes dan wel niet doen. Nadien heb ik nog yoghurt met aardbeien als tussendoortje gegeten maar voor de rest heb ik niets meer gegeten en had ook geen drang om te snoepen eigenlijk. Als ik anders frietjes eet, heb ik nogal de neiging om te zeggen “het is nu toch naar de vaantjes, we gaan ineens door”, maar dat heb ik deze keer dus niet. Voor mij is dat toch wel een bewijs dat ik weer een stap vooruit heb gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten